­  De kristallen bol

Er was eens een koning die het mooiste paleis van de wereld had, maar zijn koninkrijk niet mooi genoeg vond. Hij had een vrouw en een kind, maar die zag hij nauwelijks, want hij had het veel te druk met regeren, zichzelf en mopperen over het klimaat en het landschap. Hij droomde dat hij een eigen paradijs had; een groen oerwoud met allerlei bijzondere dieren en planten. Hij liet overal in zijn land posters ophangen met de volgende oproep:

‘Gezocht:

Persoon die in staat is een paradijs te scheppen, speciaal voor de koning alleen. Beloning: 15.000 goudstukken. Graag melden bij het paleis.’

Er kwamen honderden mensen op af; de een nog vreemder dan de ander. Hoveniers, mensen die zeiden dat ze konden toveren en nog veel meer. Niemand slaagde erin om het paradijs van zijn dromen te maken; de ene bood een reis op zijn schip aan, de ander wilde een tropische tuin aanleggen, maar daar was de koning niet tevreden mee. Hij wilde niet naar een ‘paradijs’ in een ver land, het moest bij zijn paleis zijn! En hij was ook niet tevreden met de tropische tuinen, het was nog steeds even koud!

Op een dag was er een oude, zeer wijs uitziende man aan de beurt uit de eindeloze rij. Hij vertelde dat hij zijn droom kon laten uitkomen… Ze liepen samen, onder bewaking naar een klein kamertje boven de troonzaal. 'Zoals ik al zei kan ik uw droom laten uitkomen, maar ik eis 60.000 goudstukken.' zei de man terwijl hij een prachtige tekening van een groen oerwoud met een beeldschoon paleis en een prachtige, kabbelende rivier liet zien. '60.000 goudstuk-ken?!' 'riep de koning.' 'Beloof je dat je voor dat geld hét ultieme paradijs zal maken?' 'Als je het geld dat je tot je beschikking krijgt niet uitgeeft aan het paradijs, laat ik je levenslang opsluiten in mijn kerkers!' 'Natuurlijk zal ik het uitgeven aan het paradijs!' zei de man. 'Het zal het enige echte paradijs worden waar u gelukkig mee bent!' 'En het mooiste is dat u als u mijn paradijs wil betreden, het paleis niet eens uit hoeft!' 'Goed dan!' zei de koning. 'Ik begin nu wel erg nieuwsgierig te worden!' 'Je krijgt 300.000 goudstukken tot je beschikking om het te bouwen, maar je wordt wel in de gaten gehouden door mijn personeel!'

Zo gezegd, zo gedaan! Twee maanden later was de man al klaar en kwam de koning in de speciaal aangebouwde zaal kijken voor de onthulling van hét ultieme paradijs. De hele hofhouding, zijn vrouw en kinderen en allerlei belangrijke gasten waren op het grote openingsfeest aanwezig. Midden in de enorme zaal hing een enorm doek met een ronde vorm alsof het over een grote bol heen hing. Overal werd gepraat en er werden hapjes en drankjes uitgedeeld. Toen kwam de koning binnen. De hele zaal werd stil. Een muzikant begon op zijn trompet te blazen waarna de koning begon te praten. ‘Wij hebben hier allemaal erg lang naar uitgekeken!’ zei hij met een zelfvoldane grijns. ‘Nu gaan we het paradijs onthullen!’ De koning trok het doek van het enorme ding af. Onder de doek kwam een reusachtige bol vandaan waarin een prachtig, groen berglandschap met in de verte een mooi paleis zichtbaar werd. Er klonk een kreet van verwondering door de zaal. Het bleef even stil, iedereen staarde naar de reusachtige bol waarin je, als je heel goed keek, zelfs vogels kon zien vliegen. 'Het is prachtig, maar hoe kom je er in?' vroeg de koning. 'Goed...' zei de man geheimzinnig. 'U gaat op de ronde schijf voor de bol staan, concentreert zich goed op het stuk in het landschap waar u wilt verschijnen, doet uw handen samen, en roept: 'Volo globus!' 'Goed dan!; zei de koning.' 'Muzikant: trompet!' Terwijl er trompetgeschal klonk stapte de koning op de schijf en riep: 'Volo Globus!' Er klonk een keiharde knal, er steeg rook op en toen klonk het gekletter van een kroon die op de grond viel.

Het beeld van het paradijs in de bol begon te draaien en te kolken alsof het door een draai-kolk werd opgezogen. Na een aantal seconden was er alleen nog een lege witte ruimte zichtbaar, waar de koning in stond. De oude man begon keihard te gieren, vloog als een zwarte vleermuis naar de troon en veranderde in een afschuwelijke heks. 'Vanaf nu ben ik jullie baas, stelletje zielige nietsnutten!' zei de heks terwijl ze de kroon opzette. 'Voordat ik dit hele zooitje om ga gooien, zorg ik eerst dat het een beetje gezellig wordt in dit rommelhok.' Ze tikte met haar wandelstok waardoor het onder de grond begon te rommelen. In een oog-wenk werd alles zwart en grauw; de marmeren vloeren en muren werden van donkergrijs, grillig basalt, de fakkels gaven nog maar weinig licht, het hele paleis werd omgeven door duisternis, nevel, een griezelige sfeer.. En allerlei vreselijke wezens die je je niet voor kan stellen. Alle mensen en dieren op beelden en schilderijen waren ineens onthoofd of zagen er uit als gruwelijke monsters. De kroon werd van een vreemd soort, donker metaal met groene smaragden erin, de troon werd van zwart geverfde berenvellen met groene smaragden erin, waar de klauwen en de kop nog aanzaten (in de ogen van de berenkoppen zaten ook groene smaragden) en zo veranderden er nog veel meer...

In de maanden daarna werd het leven steeds erger in het koninkrijk. Het land werd afgesloten voor de rest van de wereld. De koning zat nog altijd opgesloten in de bol. De koningin en de bedienden moesten naar allerlei gevaarlijke plekken om mysterieuze, gevaarlijke planten en dieren voor de toverdrankjes van de heks te zoeken. En de rest van het volk moest bijzondere magische edelstenen voor de heks uit de rotsen hakken. Als je protesteerde, moest je speeksel uit de bek van een draak gaan halen en in een potje naar de heks brengen die het ging gebruiken voor haar gruwelijke toverbrouwsels.

Toen alle hoop in het koninkrijk was vervlogen kwam er een hovenier met grootse plannen naar het paleis toe om met de heks te praten. 'Vindt u niet dat het door uw onderdanen laten zoeken en oogsten van magische planten veel te langzaam gaat?' zei de hovenier. 'Nou ja, eigenlijk wel...' zei de heks. 'Die luie nietsnutten doen er veel te lang over en weten trouwens niet eens het verschil tussen versteende digitos en anxietatemkruit!' 'Dan heb ik de oplossing voor u!' zei de hovenier. 'Als u van die plantjes nou eens allemaal een stekje laat maken en die in een groot kassencomplex dat u achter het paleis laat bouwen neerzet, hoeft u nooit meer zo lang af te wachten tot en óf uw onderdanen wel levend terug komen!' 'Daar zeg je me wat!' zei de heks verbaasd. 'Dat scheelt echt heel wat tijd, en zo kan ik bepaalde planten ook in grotere hoeveelheden kweken!' Al snel werd de enorme tuin achter het paleis volgebouwd met kassen volgens het ontwerp van de hovenier.

Op een avond, toen de kassen bijna af waren en alle planten (die niet echt meewerkten) op hun plek waren gezet, zag de heks (die net in haar spreukenboek een versteenspreuk aan het bestuderen was) vanuit haar torenkamer een lichtje in een van de kassen branden. Eigenlijk zou ze pas als het af was gaan kijken, maar ze was te nieuwsgierig om te blijven zitten. Ze vloog als een zwarte vleermuis uit het raam en even later stond ze op de plek waar het licht vandaag kwam. In de haast was ze vergeten haar toverboek en haar staf mee te nemen. Toen ze om zich heen keek zag ze een fakkel op de grond staan. 'Wie is hier nog zo laat bezig?' zei ze hardop. Toen klonk er verderop gekraak, een klap en het geluid van twee loodzware grendels die dichtschoven. De heks zat gevangen. Het was de hovenier geweest. Terwijl de heks, vreselijk vloekend probeerde uit te breken, rende de hovenier naar het torenkamertje, waar hij de staf en het boek pakte. 'Hmmm... Eens kijken..... een versteenspreuk!' Hij maakte de handbeweging en riep: In lapidem mutari! Er klonk een knal en een schreeuw uit de kas. Toen hij ging kijken zag hij dat de heks was veranderd in een grijs standbeeld van basalt.

Vanaf nu werd alles weer bij het oude; de koning werd bevrijd en gaf de hovenier een onderscheiding. De familie, de bedienden en het volk waren weer vrij, het kasteel werd weer kleurrijk en van marmer... En de glazen bol en de heks? Het standbeeld van de heks werd in de glazen bol gedaan en in de tuin gezet, tussen de plantsoenen! Maar een ding zou nooit meer hetzelfde zijn: de koning was nu tevreden met zijn land en paleis, deed meer met zijn familie en regeerde beter dan ooit!

En zo leefden de koning en zijn volk nog lang... en gelukkig!

Einde!

Geef je mening over het verhaal!