Pipo de moordzuchtige clown  

Waarschuwing: wij zijn niet verantwoordelijk voor de nachtmerries bij de kinderen onder de tien jaar. We zijn ook niet verantwoordelijk voor nachtmerries bij kinderen boven de tien jaar. Het ik geheel eigen risico.

Er was eens een clown dat niet zomaar een clown was. Hij is eigenlijk niet echt aardig. Lees het verhaal maar…

Het is donker. Ik kan geen hand voor ogen zien. ”Oké even een check”, zei ik hardop. “Is iedereen er? Evelien? Ja! Chumly? Ja! Ned? Yep! Wim? Ja! Jerry?” Even wordt het stil.”Jerry?”, vroeg ik weer. Weer stilte. “O nee he! Jerry is er niet!” Iet iet iet… Mijn woorden echoën door de buizen van het riool. “We moeten elkaars handen vastpakken zodat we elkaar niet kwijtraken!” Ineens zagen we een fel licht. Het komt…

Het begon op het moment dat mijn broertje vermoord werd. Eerst dacht de politie dat het zelfmoord was maar hij miste een arm en vier vingers. Dat kan je niet zelf doen. Toen dachten ze dat er een seriemoordenaar in de buurt liep want er waren al meerdere kinderen vermoord. Maar ik geloof dat het een monster is.

Ik probeer al jaren bewijsmateriaal te vinden maar het lukt niet. Toen besefte ik dat het beste bewijsmateriaal is om het monster op te zoeken en het te doden. Maar hoe dood je zo’n beest?

Een fel licht scheen in mijn ogen. Ik dacht: “Dit is het einde.” Ik zag gek genoeg een hele enge clown met scherpe tanden en aan beide handen drie hele lange vingers met scherpe nagels. Het licht scheen in mijn ogen en trok mij aan. Ik wil naar het licht toegaan. Opeens trok Evelien aan mijn jas zodat ik weer terug in de realiteit was. “Niet in het licht kijken!” riep Evelien. “Het is hypnotiserend!” Maar het was al te laat. Ned had zich los gewurmd van de greep van Wim en Chumly en liep naar het licht toe. “Ned, nee!” gilde ik. “Sorry jongens.” Zei Ned.”Maar dit moet.” Ik keek Evelien, Chumly en Wim verbaast aan. “Maar wil je dan net zo eindigen zoals Jerry?” Probeerde Wim. “We weten niet wat er met Jerry is gebeurt!” riep Ned terug. “Ja dat is waar.” Zei ik tegen Wim. “Laat hem maar gaan.” Ik klonk rustiger dan de bedoeling was.”Waarom zeg je dat nou?” vroeg Evelien. “Wij kunnen niet bepalen wat hij gaat doen!” snauwde ik hen toe. “Jongens, ik wil niet vervelend doen of zo hoor, maar die spuuglelijke clown komt dichterbij!” Kwam Evelien tussenbeide. “Ga maar Ned”. zei Wim, die de strijd had opgegeven. Evelien en Chumly begon het spelletje ook door te krijgen.

 Ned had een scherpe steen achter zijn rug! “Kom maar jongen.” zei de clown op een enge toon. Ned liep gehoorzamend naar de clown toe. “Pipo is de naam.” zei de clown op dezelfde enge toon. “Dat is wel heel erg voor de hand liggend”, dacht ik.  Ned was inmiddels al dichterbij gekomen. In een fractie van een seconde haalde Ned de steen tevoorschijn en stak het in de borst van Pipo. Hij schreeuwde het uit en gaf een keiharde ruk aan de steen zo hard dat de steen uit zijn borst ging. “Dat had je niet moeten doen!” Zei de clown nog steeds op dezelfde toon. Hij gooide de steen weg en pakte Ned bij zijn nek. “Nee!” Gilde Evelien. Ik rende naar de steen toe en hoop dat Pipo me niet zal zien. Ik ben vlakbij de steen toen Pipo zich omdraaide. Hij liet Ned los en pakte mij. Ik kon nog net de steen pakken en hield het stevig vast. “Leg dat maar neer jongen. Leg dat neer en ik laat je leven. Zo niet, dan moet ik je vermoorden.” Ik wilde hem dissen maar dat lukte niet dus ik moest maar iets anders bedenken.  “Je vermoord mij anders toch wel!” zei ik naar een paar seconden. Voor dat Pipo door had wat ik zei, had ik al de steen in zijn voorhoofd gestoken. Hij liet mij vallen en schreeuwde het opnieuw uit. Ik kon mijn benen niet meer bewegen. Wim ging naar mij toe om te helpen terwijl Chumly naar de clown,die nog steeds aan het schreeuwen was, toe rende en pakte de steen en stak het opnieuw in zijn borst. Hij schreeuwde nog even en toen hield hij op.

“Is…  is hij dood?” vroeg ik. “Ja ik geloof het wel.” antwoordde Chumly. “Gaat het met jullie jongens?  Met mij gaat het wel hoor! Huh?!! Wie zei dat?” Toen zagen we dat Jerry erbij was gekomen. “Waar was je nou?” vroeg ik. “Ik weet het niet zeker. Ik kan me alleen herinneren dat ik met jullie hier naar binnen kwam en toen raakte ik jullie kwijt. Meer kan ik niet herinneren.”  “Misschien komt dat doordat wij de clown hebben vermoord.” opperde Evelien op. “Zou kunnen.” “ Kom op, snel weer naar boven!”

En ze leefden nog lang en gelukkig. Maar misschien de clown ook…

Einde

Jesse