Ik word wakker in een donker bos. Overal hoor ik rare geluiden. Waar ben ik? Ik kijk om me heen. Hangend aan een verrotte boomstam zie ik een glinsterend armbandje. Opeens herinner ik me iets. Dat armbandje had ik gedragen. Wat deed die daar? Iemand anders had hem uitgedaan…Wie?! Ik kijk naar mijn lijf afgezien van een dun vies jurkje ben ik naakt. Ik heb het koud. Ik moet iets vinden om het warm te krijgen. Het duizelde me toen ik opstond maar ik zette door, als ik nu niets doe vries ik dood. Daar! Dat is mijn jack. Wat doet die daar? Ik wist het weer ik had hem uit gedaan toen ik het warm had. Ik griste de jack weg zodat ik het eindelijk iets warmer zou krijgen. Het leek erop dat hier ooit gevochten was…..

Recht voor mijn voeten lag een groot vlak platgetrapt gras, maar het was veel te groot om een mensen afdruk te zijn…Het duizelde weer even voor mijn ogen toen ik me opeens herinnerde dat  hier gevochten was tussen de prins van het woud (ook wel Gorilla genoemd door zijn afmetingen)en de prins van de stad. Waar vochten ze om en waarom was ik erbij? Ik kan niet langer staan zo hevig trilde mijn benen. Ik zag iets glinsteren op de verrotte boomstam. Aangezien staan al moeilijk ging was lopen net zo onmogelijk als vliegen. Dus besloot ik om te kruipen. Naast mijn armband lag een ring. Het beeld voor mijn ogen werd wazig ik herinnerde flarden van een picknick. Ik was op een picknick met De prins van de stad. Waarom wist ik dat niet? De picknick was niet de enige herinnering. De prins van de stad vroeg me ten huwelijk. Aangezien hij super rijk was en mijn familie heel arm, zei ik meteen ja. Ik keek om me heen het donkere bos in. Nu pas viel me op dat het nacht is. De maan was vol. Ergens in de verte hoorde ik een uil zijn nachtelijke geluiden maken. Ik herinnerde me dat toen ik ja had gezegd er een groot zwart beest uit het woud sprong. Toen begon het grote gevecht.

Ik vroeg me af waar de prinsen waren…Precies op het moment dat ik dat dacht hoorde ik iets achter me. Het gras dat zachtjes plat getrapt wordt. Dit alles bedacht ik in 1 seconde. Ik draaide me met een ruk om. Daar stond een prachtige, nee dat is het woord niet, beeldschone jongen naar me te kijken. Hij zei iets tegen mij. Ik hoorde niet want ik was veel te afgeleid om te luisteren. Hij herhaalde wat hij zei. Dit keer verstond ik: Hallo ik ben De koning van het woud en ik heet Bernard. Ik probeerde te zeggen hoe ik heet. Er kwam een soort van raar krakend geluid uit mijn keel. Ik was vergeten dat ik al een paar dagen niet gedronken had. Verbazingwekkend genoeg verstond hij het wel. Ik vroeg hem wat er gebeurd was. Hij gromde iets als: je wilt het nie wete. Hij had een beetje een boerse uitspraak, wat mij wel aanstond. Maar hij begon wel met het vertellen van het verhaal.

Toen hij na een heel lang verhaal klaar was vroeg ik verschrikt:Dus De prins van de stad wilde mij niet maar mijn bloed? De prins van het woud vertelde dat de prins een soort van raar vampier wezen was. Raar genoeg klonk dat helemaal niet raar voor mij. De prins van de stad kwam nooit naar buiten, at nooit met gasten erbij en was altijd al een beetje raar. De vreemde grote prins van het woud nam me mee naar de stad waar we het komende jaar zouden blijven. De prins vertelde dat hij een beer-mens was. Maar dat hij op een goede manier leeft en dat de prins van de stad nu ergens dood in het woud lag. Vanaf dat moment in het woud waren alle mythes waar. Een tijd later vroeg de prins me ten huwelijk , ik zei meteen ja en we verdwenen voor altijd in het donkere woud.

Einde